دولت فدرال ایالات متحده میلیاردها دلار در بخش علوم نانو صرف کرده است. آزمایشگاه‌های ملی مانند NASA، Oak Ridge، Argonne، Lawrence Berkeley، Los Alamos، Sandia، و Brookhaven در حال هدایت تحقیقات و پروژه‌های توسعه‌ای متعدد در خصوص نانومواد هستند. در بسیاری از موارد، توسعه و تجاری‌سازی محصولات جدید مبتنی بر نانومواد همکاری تحقیقاتی بین آزمایشگاه‌های تحقیقاتی فدرال و صنعت را شامل خواهد شد. این همکاری‌های فنی به‌طور کلی تحت قرارداد‌های 2CRADA's هدایت می‌شود. در سال ۱۹۸۶، کنگره ایالات متحده آمریکا برای اصلاح لایحه اصلی نوآوری فناوری Stevenson-Wydler مصوبه سال ۱۹۸۰، لایحه انتقال فناوری فدرال را تصویب کرد و «توافق‌نامه‌های همکاری تحقیقات و توسعه» موسوم به CRADA ایجاد شد. تحت سیستم CRADA، آزمایشگاه‌های فدرال تجهیزات یا پرسنل را تامین می‌کنند، در حالی که پیمانکاران و به‌طور کلی شرکت‌های تجاری خصوصی مشترکاً سرمایه لازم را برای تجاری‌سازی فناوری، که به‌وسیله آزمایشگاه‌های فدرال انجام می‌شود، تامین می‌کنند. پس از پذیرفتن CRADA، همکاری بین آزمایشگاه‌های فدرال و صنایع خصوصی تعاملی‌تر شد و اختراعات موفقیت‌آمیز زیادی انجام گرفت. برخلاف مدل لایحه 3Bayh-Dole که در آن دولت بودجه دانشگاه‌ها و صنایع خصوصی را تامین می‌کرد، مدلCRADA به دولت (آزمایشگاه‌های دولتی) اجازه می‌دهد به‌جای بودجه، تجهیزات، تسهیلات یا پرسنل را برای پیمانکاران همکاری‌کننده با CRADA تامین کند. درنتیجه، حقوق مالکیت معنوی نتایج تحقیق تحت این دو مدل باید کاملاً متفاوت باشد. در این مقاله به سیستم CRADA، آمار‌های CRADA، و نظرات موافق و مخالف با این سیستم پرداخته می‌شود. این مقاله همچنین استدلال می‌آورد که چرا باید به‌منظور جلوگیری از ایجاد تناقض‌های بالقوه در مورد منافع شرکت‌های کوچک و بی‌عدالتی نسبت به آن‌ها، اقدامات پیشگیرانه خاصی اتخاذ شود.
