اسفند 96، به رسم چندین ساله، اهداف و برنامه های توسعه فردی خودم را برای سال 97 می نوشتم. اما این بار یک تفاوت داشت...تصمیم گرفتم چیزی در حدود 70 درصد اهداف رو در سه ماهه اول سال محقق کنم.
امروز که این متن رو می نویسم میتونم بگم که ~تقریبا~ این اتفاق افتاده و از الان می تونم برای بقیه سال، برنامه ها بریزم. بد نیست این وسط یه سَری هم به قانون پارکینسون بزنیم:
قانون پارکینسون مفهومی رایج در مدیریت است و مضمون آن این است که «هر کار به اندازه زمانی که برای آن تخصیص داده شده طول می‌کشد.»
نام آن از نام تاریخدان انگلیسی سیرال نورث‌کوت پارکینسون گرفته شده که در سال ۱۹۵۵ در مقاله‌ای طنزآمیز در مجله اکونومیست به این قانون اشاره کرده است.
این قانون زمینهٔ گسترش بی‌رویه بوروکراسی را بیان می‌کند. از دید این «قانون» هر کار تا زمانی که برای آن تعیین شده طول می‌کشد و این مدت ارتباط چندانی با میزان و ماهیت کار ندارد.
این نحوه عمل در سازمانها رخ می‌دهد و بوروکراسی‌ها بدون گسترش اهدافشان، خود گسترش می‌یابند.
پارکینسون «تمایل مدیران به داشتن مرئوسان بیشتر» را انگیزه گسترش بوروکراسی‌ها می‌داند که در نتیجه موجب افزایش کارکنان وایجاد وظایف تکراری می‌شود. (به نقل از: ویکی پدیا)
